دره ستاره ها با نام محلی استاله کفته، یکی از کم نظیرترین پدیده های حاصل از فرسایش در کشور است. این دره با شکل کلی چند شاخه مرتبط به هم، مجموعه ای از عوارض و پدیده های مختلف را در خود جای داده است. تاثیر فرسایش مکانیکی آب جاری ناشی از بارندگی، بیشترین اثر را در تشکیل این دره و عوارض آن داشته است. از دیگر عواملی که در شکل گیری این دره نقش داشته می توان به اختلاف جنس و مقاومت لایه های مختلف، وجود رگه ها و میان لایه های ژیپس ( گچ ) و همچنین حرکات و فشارهای درونی زمین ( زمین ساخت ) اشاره نمود. دیوارهای این دره از دو جنس با سختی و مقاومت متفاوت تشکیل شده اند: یک لایه ضخیم و نرم فرسا به رنگ کرم تا خاکستری روشن در زیر و یک لایه نازک، سخت فرسا و شکننده در بالا. لایه سست زیرین در برابر عوامل فرسایش به سرعت فرسوده و تخریب می شود اما لایه رویی به دلیل در برداشتن نوعی سیمان طبیعی ( آهکی )، مقاوم و سخت فرسا بوده و همانند یک سپر از لایه زیرین در برابر فرسایش محافظت می نماید. در هر جایی که لایه رویی از بین رفته باشد یا دارای درز و شکاف باشد، فرسایش با سرعت و شدت بیشتری عمل کرده و موجب گشایش دره های کوچک و شکاف های گوناگون شده است. طبقات و لایه های این دره به دلیل ویژگی های ذکر شده بسیار حساس و شکننده بوده و حتی وزن یک انسان بر روی طبقات آن می تواند بسیار خطرناک بوده و موجب فروریخت ناگهانی آنها شود، این در حالی است که شاید محل به نظر محکم و یکپارچه بیاید اما در زیر آن لایه ها از بین رفته باشند و خالی باشد. قدم گذاشتن بر روی این طبقات اگر هم موجب ریزش در آن لحظه نشود، موجب کاهش مقاومت لایه سخت رویی و ایجاد درز و شکست های بسیار ریز و باریک در ساختار آن، و در نهایت کمک به تخریب سریع آن خواهد شد. بنابراین قدم نزدن و راه نرفتن بر فراز لایه های این دره، به حفظ این اثر طبیعی کم نظیر و ارزشمند که میراث زمین شناختی به شمار می رود، کمک خواهد کرد. سازند معادل آغاجاری سازند اصلی تشکیل دهنده دره ستارها است. در توالی های رسوبی سازند آغاجاری فسیل جاندارانی مانند دوکفه ای های اویستر، شکم پایان، خارپوستان و انواع مرجان ها به فراوانی دیده می شوند. تجمع فسیل ها در برخی از بخش های توالی بصورت لایه ای از لوماشل دیده می شوند. سن سازندهای تشکیل دهنده در دره ستاره ها میوسن میانی تا پسین ( بین 5 تا 10 میلیون سال ) است اما تشکیل دره و عوارض آن به چند ده هزار سال اخیر باز می گردد. بر اساس باور مردم محلی در گذشته، این دره حاصل برخورد یک ستاره ( شهاب سنگ)، به هوا برخواستن سنگ و خاک، و ماندن این سنگ و خاک به همان حالت در هوا است. به این ترتیب مردم اشکال ستون مانند و سوزنی شکل را به این رویداد نسبت می دهند. اسم محلی آن ( استاره کفته ) به معنی ستاره افتاده به همین دلیل به آن نسبت داده شده است. همچنین در گذشته این باور وجود داشته که در هنگام غروب آفتاب این دره محل رفت و آمد اجنه و ارواح بوده و صدای وزش باد در این دره را به این موضوع نسبت می دادند.